آدم یک‌سری لحظات خیلی قشنگ داره که حاوی حس‌های خیلی خاص و برانگیزنده‌ی احساسات خیلی خاصند و اغلب هم از شدت قشنگی بسیار خصوصی‌ان؛ تمام تلاش آدم برای دوست داشتن و دوست‌داشته شدن، دل‌بستن و دل‌بسته کردن برای همینه که کسی رو به این لحظه‌ها و حس‌ها و احساسات خاصش راه بده، و کسی هم آدم رو به اون لحظه‌ها و حس‌ها و احساسات خاصش راه بده.
سلطه‌طلبی ترامپ اینجوریه که کمک هم می‌خواد بکنه واسه عقده‌های حقارت خودشه. اگه طرفش ذلیل و خوار بیاد جلو که خوبه، اما اگه با عزت نفس بیاد، عزمش‌و جزم میکنه به خفت بکشونه طرفو. زلنسکی بدبخت هم فهمید که نچ! بهتره بره با همون پوتین ظالم هرجور شده بسوزه و بسازه، تا امیدوار باشه ترامپ لاشی کاری براش بکنه.
*بگاوو: تجربه‌ی بگ*یی آشنا.
به صد ترانه تو را در خزان خود خواندم تو یک ترانه نخواندی وگرنه می‌ماندم. از خزون رد شدم دیگه عشقم. زمستونم زمستون. زمستون ِتهرون. سگ‌سوز. بی‌بارش. بی‌خواهش؟
به‌هرحال عشق همیشه اینطور بوده. از کف رفتنی. نپاییدنی. مثل حباب. ترکیدنی. مثل ماهی، لیز خوردنی. مثل پرنده‌ی کوچک خوشبختی. بعضی به‌خاطر سفت چسبیدنش از دستش دادن، بعضی به‌خاطر سفت‌نگرفتنش. مثل جنت موعود. مثل سیب سرخ حوا. بعضی به‌خاطر زیادی خواستنش از دستش دادن، بعضی دیگه به‌خاطر انکارش. بعضی به‌خاطر اصرار بهش، بعضی به‌خاطر ادعای بی‌نیازی بهش.
تنها چیزی که قدرتش از خشم بیشتره، تقصیره. خشم که خاموش نشد یا راهی برای بروز نیافت، دست به کار خلق بازی‌هایی، یا روابطی، یا دیدگاه‌هایی میشه، که فرصتِ کم‌گذاشتن، و چپاول، و خرد کردن رو فراهم کنه. و با ارتکاب اون‌ها نه فقط خشم تسکین پیدا کنه، که شرم و تقصیر به معادله اضافه بشه. این تنها راه برقراری تعادل در موازنه‌‌‌‌ایه که کفه‌ی خشم مردمونش سنگینه. اما بخش شگفت‌افزای داستان اینه که تمام این بازی‌ها یک دور باطل نامرئیه. که ماحصلی جز خرابی بیشتر و عمیق‌تر نداره.
کسی که از بین همه‌ی فعل‌ها فقط رفتن رو خوب بلده صرف کنه، برنگشتن رو خوب بلده بازی کنه، اگه برگرده هم نیومده که بمونه، تو چشمات نگاه کنه، دستتو بگیره، جوری ببوستت که جبران اینهمه نبودنش، اینهمه بدموقع رفتنش باشه. فقط اومده که ببینه رفتنش به قدر کافی ویران کرده یا نه. اگه نه، چیزای بیشتری برداره و بره.
ایده سورپرایز ولنتاین اینه که ماشین بگیرین به مقصد جمکران. اما فاش نکنید که به کجا. توی راه که بده بستوناتونو انجام بدید. گل و خرس و شکلات و سرخی‌جات منظورمه. وقتی رسیدید اونجا هم که تو صحن مسجد پروپوز. دختری که اونجا اشک شوق تو چشمش حلقه نزنه و نه بگه، دیگه زن زندگی نیست.
امسال ولنتاین هم که افتاده نیمه‌شعبان. چه تقارن میمونی. به‌به. دیگه اگه سیچوعیشن‌شیپ‌تون برای شادی دل امام زمان دست از سرسختی برنداره و اعتراف نکنه، دیگه هیچ‌وقت نمی‌کنه. بیخود خودتونو فریب می‌دید.
جوان ایرانی‌ای که توعیتر به آدم معرفی میکنه، تازه رسیده به پاپ‌کالچر دهه شصت میلادی جوان امریکایی، و چقدم مفتخره به این بگ*یی. این نسل زِد بخش اعظمیش دیگه به صورت غیرقابل احیایی به اف عظمی رفته. از پریشان‌حالی و سردرگمیِ مختص دهه بیست زندگی هم چندین پله اونورتر. یک چیز قر و قاتی شترگاوپلنگی. انگار که جز و هوی‌متال و تکنو با هم پلی شه.
یه صحنه هم بود چنینگ تیتم با ریچل مک‌ادمز نشستن تو ماشین، مردک باد معده‌اشو خالی میکنه. ریچل می‌پرسه که دید یو جاس فارت؟ (انگار که مثلا حرکت غریبیه از مرد‌ان) اونم میگه نه. ولی بعد میگه شاید. ریچل همچی پلنگانه خیره میشه تو چشم یارو، پنجره رو میده بالا. یه نفس عمیق هم می‌کشه.
دیگه عاشقانه‌های منم ته کشیدن و فقط احتمالا همین کارا برمیاد ازم. البته درصورتی که جای چنینگ باشم. وگرنه هم نفس‌تنگی دارم کلاً، هم پلنگانه‌ام نمیاد دیگه. کارشون خیلی راحته واقعا این جماعت ذکور.