سلطه‌طلبی ترامپ اینجوریه که کمک هم می‌خواد بکنه واسه عقده‌های حقارت خودشه. اگه طرفش ذلیل و خوار بیاد جلو که خوبه، اما اگه با عزت نفس بیاد، عزمش‌و جزم میکنه به خفت بکشونه طرفو. زلنسکی بدبخت هم فهمید که نچ! بهتره بره با همون پوتین ظالم هرجور شده بسوزه و بسازه، تا امیدوار باشه ترامپ لاشی کاری براش بکنه.
*بگاوو: تجربه‌ی بگ*یی آشنا.
به صد ترانه تو را در خزان خود خواندم تو یک ترانه نخواندی وگرنه می‌ماندم. از خزون رد شدم دیگه عشقم. زمستونم زمستون. زمستون ِتهرون. سگ‌سوز. بی‌بارش. بی‌خواهش؟
به‌هرحال عشق همیشه اینطور بوده. از کف رفتنی. نپاییدنی. مثل حباب. ترکیدنی. مثل ماهی، لیز خوردنی. مثل پرنده‌ی کوچک خوشبختی. بعضی به‌خاطر سفت چسبیدنش از دستش دادن، بعضی به‌خاطر سفت‌نگرفتنش. مثل جنت موعود. مثل سیب سرخ حوا. بعضی به‌خاطر زیادی خواستنش از دستش دادن، بعضی دیگه به‌خاطر انکارش. بعضی به‌خاطر اصرار بهش، بعضی به‌خاطر ادعای بی‌نیازی بهش.
تنها چیزی که قدرتش از خشم بیشتره، تقصیره. خشم که خاموش نشد یا راهی برای بروز نیافت، دست به کار خلق بازی‌هایی، یا روابطی، یا دیدگاه‌هایی میشه، که فرصتِ کم‌گذاشتن، و چپاول، و خرد کردن رو فراهم کنه. و با ارتکاب اون‌ها نه فقط خشم تسکین پیدا کنه، که شرم و تقصیر به معادله اضافه بشه. این تنها راه برقراری تعادل در موازنه‌‌‌‌ایه که کفه‌ی خشم مردمونش سنگینه. اما بخش شگفت‌افزای داستان اینه که تمام این بازی‌ها یک دور باطل نامرئیه. که ماحصلی جز خرابی بیشتر و عمیق‌تر نداره.
کسی که از بین همه‌ی فعل‌ها فقط رفتن رو خوب بلده صرف کنه، برنگشتن رو خوب بلده بازی کنه، اگه برگرده هم نیومده که بمونه، تو چشمات نگاه کنه، دستتو بگیره، جوری ببوستت که جبران اینهمه نبودنش، اینهمه بدموقع رفتنش باشه. فقط اومده که ببینه رفتنش به قدر کافی ویران کرده یا نه. اگه نه، چیزای بیشتری برداره و بره.
ایده سورپرایز ولنتاین اینه که ماشین بگیرین به مقصد جمکران. اما فاش نکنید که به کجا. توی راه که بده بستوناتونو انجام بدید. گل و خرس و شکلات و سرخی‌جات منظورمه. وقتی رسیدید اونجا هم که تو صحن مسجد پروپوز. دختری که اونجا اشک شوق تو چشمش حلقه نزنه و نه بگه، دیگه زن زندگی نیست.
امسال ولنتاین هم که افتاده نیمه‌شعبان. چه تقارن میمونی. به‌به. دیگه اگه سیچوعیشن‌شیپ‌تون برای شادی دل امام زمان دست از سرسختی برنداره و اعتراف نکنه، دیگه هیچ‌وقت نمی‌کنه. بیخود خودتونو فریب می‌دید.
جوان ایرانی‌ای که توعیتر به آدم معرفی میکنه، تازه رسیده به پاپ‌کالچر دهه شصت میلادی جوان امریکایی، و چقدم مفتخره به این بگ*یی. این نسل زِد بخش اعظمیش دیگه به صورت غیرقابل احیایی به اف عظمی رفته. از پریشان‌حالی و سردرگمیِ مختص دهه بیست زندگی هم چندین پله اونورتر. یک چیز قر و قاتی شترگاوپلنگی. انگار که جز و هوی‌متال و تکنو با هم پلی شه.
یه صحنه هم بود چنینگ تیتم با ریچل مک‌ادمز نشستن تو ماشین، مردک باد معده‌اشو خالی میکنه. ریچل می‌پرسه که دید یو جاس فارت؟ (انگار که مثلا حرکت غریبیه از مرد‌ان) اونم میگه نه. ولی بعد میگه شاید. ریچل همچی پلنگانه خیره میشه تو چشم یارو، پنجره رو میده بالا. یه نفس عمیق هم می‌کشه.
دیگه عاشقانه‌های منم ته کشیدن و فقط احتمالا همین کارا برمیاد ازم. البته درصورتی که جای چنینگ باشم. وگرنه هم نفس‌تنگی دارم کلاً، هم پلنگانه‌ام نمیاد دیگه. کارشون خیلی راحته واقعا این جماعت ذکور.
مهمانی گرفتن را بخاطر بعدش دوست دارم. آرامش پس از شلوغی‌اش. که بعد از یک روز بلند. وقتی همه، سرمیز سرو رفتند و آمدند جا به جای خانه جاگیر شدند و مشغول صرف غذا هستند، و خوردن و لذت بردن از آنچه تو صبح تا شب برایش پای گاز و فر و سینک روی پا بودی و دست بریدی و سوختی، از یک‌جور حس رضایت یک‌جور اقناع درونی لبریز شوی و دلت غنج برود. با پس‌زمینه‌‌ی همهمه و قهقهه و قاشق و چنگال و بشقاب، با آرامشی ناشی از اینکه حالا دیگر همه‌چیز به ثمر نشسته؛ نتیجه مطلوب بوده؛ و حالا می‌توانی برگردی به کنج خالی خودت. بی‌اشتها به آنچه از صبح تا عصر هزاربار چشیده‌ایش و بویش توی دماغت بوده، هرکس آمد و رفت و پرسید پس کی می‌آیی برای غذا، بگویی الان. و بعد همانجا بمانی. توی خلوت شلخته‌ی آشپزخانه. نرم‌نرمک ظرف ها را مرتب و لکه‌ها را پاک کنی و وانمود کنی کار واجبی داری که آنجایی. دلت بخواهد همه‌چیز از آن دورِ تند برود روی صحنه‌ی آهسته و کش بیاید...همانطور که ظرف‌های سرو یک به یک خالی و شکم‌ها کم‌کم پر می‌شود، توی سرت موزیک باب دلت را پخش کنی. و آنوقت که همه مشغول خوردن کیک یا پانتومیم و اینجور بازی‌ها هستند یواشکی جوری که کسی متوجه نشود بخزی توی بالکن، گوشه‌ای تاریک یک دانه اولترالایت روشن کنی و توی دود و سکوت و‌سرما، از آنطرف شیشه تصویر بی‌صدای جمعیت سرخوش را تماشا کنی. ده‌دقیقه کافی‌ست. که کمی سرحال شوی. و بازگردی میان جمع و جان تازه گرفته‌ات را خرج مرحلهی بعد کنی. برای مکالمات بی‌سر و ته. و معاشرت و سوشالایزینگی که تلاش می‌کنی زیاد هم انتی‌سوشال‌طور نباشد. و بازی را تا مرحلهی آخر ادامه دهی. اما حالا که فرداست، فکر می‌کنم که قسمت مورد علاقه‌‌ام از مهمانی‌گرفتن فردایش است. فردای بازی. بازگشتی درست به حقیقت. به آنچه باید هرطور شده ادامه‌اش داد. وقتی با تن کوفته و تمام رخوت‌های موجود در دنیا، صدای «مامان پی‌پی کردم عوضم کن» بیدارت می‌کند و آرزو می‌کردی که می‌شد ده روز دیگر هم بخوابی. تن سنگین دویست کیلویی‌ات را از تخت جدا کنی و در هپلی‌ترین وضع ممکن بروی توی حمام. با چشم‌های نیمه‌باز آب گرم را باز بگذاری تا داغ شود. بچه را که شستی و لباس مرتب و منظم که تنش کردی، هنوز انگار دو وزنه‌‌ی صدکیلویی به پاهایت وصل باشد. خودت را بکشانی به آشپزخانه. همینطور که منتظری آب جوش بیاید، به تزیینات روی دیوار. بادکنک و کاغذ‌های رنگی کادو پر و پخش گوشه و کنار خانه، و لیوان‌ها و بشقاب‌های کثیف، ظرف‌های تمیز که باید توی کابینت جا بگیرد خیره شوی. قهوه دم کنی. به جای یک موزیک ملایم، «نو یوز» دریمینگ بول را پخش کنی. قهوه را با باقیمانده‌ی کیک دیشب جرعه‌جرعه توی تنت بریزی و فکر کنی. همه‌چیز به غایت ساده است. یک آونگِ همواره در حرکت. که هرگز از حرکت نمی‌ایستد تا خود مرگ. سکونی کوتاه، سپس تاب خوردنی طولانی. بین خلوت و جمعیت. رخوت و شهوت. کسالت و طلب. عادت و لذت. ملال و شوق کشف. دانستن اینکه به زودی هر وضعیتی به غیر خودش بدل می‌شود، پذیرش آن وضع را تحمل‌پذیر می‌کند.
