یه مدتیه زیر آواز که میزنم واسه خودم، طفلم هرجا باشه میاد پیشم انگشت سبابه‌شو میذاره رو بینیش و با قدرت و پشت هم و نوک‌زبونی میگه سسسسس.سسسسس. سسسسسسسس. نمی‌دونم از کجا این حرکتو یاد گرفته ولی گویا من به قدری در طرحواره‌ام قوی عمل میکنم که علاوه بر انتخاب فعالانه‌ی آدم‌هایی که منو در مواقع نادری که نیاز به حرف زدن دارم ساکتم می‌کنن، در تربیت فرزندم هم دارم با همون طرحواره پیش میرم. و این به واقع جای تامل داره.
