مسیر دوزخ از ایمان می‌گذشت

 ایمان به پیامبری که معجزه‌‌اش دریغ کردن بود.

فارسیِ سخت

گمونم که به تمام زبان‌های زنده‌ی دنیا عشق باخته بودم الا زبان سخت ِ تو.

به نیست آلوده

اینهمه شبیهِ موندن بودی، اینهمه رفتی.

و چه عامدانه کور بودی

آن مرزها که فاصله می‌پنداشتی همه ترس تمنا بود.

به هست آلوده

اینهمه شبیه رفتن‌ بودم؛  اینهمه موندم.

بخاطر پاییز‌ سخت

این پاییز چقدر شبیه زمستان اخوان بود.

و‌ حتی وارونگی

هوا هوای بده‌بستونه.

حامی صوری که نشدی‌، به دست ویرانی‌‌م‌ سپردی، هرچه پناه داده بودی هم پس فرستادی

می‌تونستی ایرانم باشی؛ انتخاب کردی ترکیه‌ام بشی.

 

 

 

وگرنه سرنگونی اینهمه سریع اینهمه قریب نبود.

شادی مردمونم اینهمه فریب نبود.

اینهمه فروریختنی، اینهمه آشوب، اینهمه محتاج

 

اینهمه دمشق‌ام. زندانی‌هام هم بند گسستن.

بخاطر جرعه‌ آبی که امیران به کبوتران می‌نوشانند پیش از آنکه خنجر‌ بر گلوگاه نهند

در شرایط حساس فعلی‌ دلم‌ کربلا‌ می‌خواد. ولی با این اوضاعی که دارم فکر نکنم مشهد هم جور بشه؛ و باید دل خوش کنم به قم؛ و اونم نطلبه و مجبور شم عزم شابدالعظیم کنم؛ و نهایتاً به امامزاده صالح رضا بدم. ان‌شاءالله جوری نشه که لاجرم به مسجد محل ختمش کنم. 
 

پ.ن: حالا همین‌ مسیرو‌ اگه از آخر‌‌ به اول شروع کنم احتمالا درست شه.